Ο Κωνσταντίνος Καβάφης στα στενοσόκακα της Δαμασκού και η μοναχή Ιουστίνη στην Μααλούα. Ο Γιώργος Σεφέρης στην Ανατολία και ο ανώνυμος χαμαμτζής στο Προκόπι. Ο Στρατής Τσίρκας στην Ιερουσαλήμ και η γυναίκα του Λωτ στη Νεκρά θάλασσα. Η Νίκη Μαραγκού στην Αμμόχωστο και η μπάντα παιανίζει τη Συννεφούλα στη μουσκεμένη με αλκοόλ Λευκωσία. Παζάρι στην αγορά της παλιάς Βηρυτού καθώς καλά κρατεί ο εμφύλιος πόλεμος· και ο ράφτης στη Σιδώνα, προσηλωμένος στη βελόνα του, αρνείται να σε κοιτάξει. Στην Ιωνία οι τελευταίοι Τουρκοκρητικοί περιμένουν τα χελιδόνια να επιστρέψουν στις φωλιές τους· και ο Νεντίμ Γκιουρσέλ κάνει παρέα του Ορχάν Παμούκ στη σκιά του Γαλατά – αποχαιρετούν την αθωότητα της Ιστανμπούλ με χιλιάδες αποτσίγαρα.
Τίποτα βέβαια στις ιστορίες της δεν είναι ψεύτικο. Οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι, μετατρέπονται έτσι σε λογοτεχνικούς ήρωες, ενώ οι τόποι μεταμορφώνονται στο σκηνικό της λογοτεχνικής δράσης. Οι τόποι επίσης, τα τοπωνύμια, οι μουσικές, οι οσμές, οι συμπεριφορές αναδεικνύονται σαν ενιαίο σύνολο μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Ο δαμαστής χρόνος από την άλλη μπλέκεται στα πόδια των ανθρώπων και της αφηγήτριας, ενώ συχνά καθορίζει τα γεγονότα με τις στροφές του.
Με απαράμιλλη δεξιοτεχνία η κυρία Τρουλλινού παίρνει θέση για την Ιστορία και τα φριχτά γεγονότα που κανοναρχούν αδυσώπητα τις ζωές των αφανών και που μετατρέπουν την κάθε νέα προσφυγιά και εγκατάσταση, σε νέα πατρίδα. Η διαδικασία επεξεργασίας των αναμνήσεων, των τεχνών και της γλώσσας μετατρέπουν όλους αυτούς τους αταίριαστους τόπους σε μια οικουμενική πατρίδα. Μήπως, όμως κουβαλάμε μέσα μας κάτι από όλους αυτούς τους μακρινούς τόπους; Μπορεί να μην τους ταξιδέψαμε, να μη χαριτωθήκαμε με τις αισθήσεις μας τη σοφία της μοναδικότητά τους, μας επισκέφτηκε εντούτοις η τέχνη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου