Πρώτο βιβλίο του κ.Πολίτη που διαβάζω και μου άφησε εξαιρετική εντύπωση και για την πλοκή και για την γραφή απλή μεν αλλά στρωτή και κατανοητή.
Αφήγηση σε δύο χρόνους η μία στον τόπο και χρόνο της όλης ιστορίας από περιοχή σε περιοχή και από σπίτι σε σπίτι και η άλλη μέσα σε ένα κελί και όχι μόνο.Πείρα και ψυχογραφήματα ανθρώπων.
Και μέσα από την ροή αποκαλύπτεται ο κόσμος,η κοινωνία,οι άνθρωποι που την συγκροτούν είτε καλός ή κακός,είτε προβληματικός είτε φυσιολογικός.Μια διακόσμηση ανθρώπινων τύπων.Ένα σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και υποκρισία εκείνης της εποχής.Μια μικρογραφία της επαρχίας της Λάρισας.
Ήθη και έθιμα μας μεταφέρει ο συγγραφέας μέσα από ένα δυνατό βιβλίο με μια ηρωίδα άβουλη που αποδέχεται την μοίρας της χωρίς να ευθύνεται κατά ένα μεγάλο μέρος και μέσα σε μια στιγμή η ζωή της να αλλάζει.
Κύριο πρόσωπο η Ιουλία λοιπόν που αντιλαμβάνεται διαφορετικά κάποια γεγονότα και δίπλα της πάντα βρίσκεται μια πατριαρχική φιγούρα που της επιβάλει την εξουσία και ψαλιδίζοντας τα φτερά της είτε αυτή είναι η μητέρα της είτε ο σύζυγος.Αποξενωμένη ,απροστάτευτη και ανίκανη ακολουθεί την μοίρα της.Τραύματα ,κακοποιήσεις αποσιωπούνται με απροθυμία να βγούν στην επιφάνεια αν και πολλοί γνώριζαν τι πραγματικά συνέβαινε και έτσι η καταδίκη αναπόφευκτη.
Και όταν ξεδιπλώνεται η αλήθεια σιγά σιγά είναι μήπως αργά για τους ήρωες που είναι όλοι τους ξεχωριστοί?
Υπάρχουν βέβαια και ιστορικές αναφορές που πλαισιώνουν όμορφα την πλοκή του βιβλίου.
Σας το συνιστώ να το διαβάσετε.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το προξενιό της Ιουλίας Βένιου με τον μεγαλοκτηματία Γιωργίκη Προβιό έμελλε να γίνει το σπουδαίο νέο ολάκερου του κάμπου της Λάρισας. Έπειτα από μερικά χρόνια, ο επίλογος του γάμου της σφραγίζεται με τη δολοφονία του συζύγου και της τρίχρονης κόρης της. Η ίδια, έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο, παραμένει αμίλητη, αποδεχόμενη τη μοίρα και, συνεκδοχικά, την ενοχή της.
Έξι ημέρες πριν από την εκτέλεσή της, η νεαρή δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Γκίκα προσπαθεί να της πάρει μια συνέντευξη μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου και κρατείται· στο πλευρό της ο δικηγόρος Δημητρός Ατζαλίνας.
Οι αχνές μνήμες της καταδικασμένης, που δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο, θα τους γυρίσουν πέντε χρόνια πίσω, στη μετεμφυλιακή εποχή τον Δεκέμβριο του 1949. Η αφήγησή της γεννά και στους δύο ζωηρές υποψίες πως υπάρχει μια «πλάγια ιστορία», μια δεύτερη εξήγηση των γεγονότων που η αποδοχή και απόδειξή της μπορεί να την αθωώσει. Αλλά ο χρόνος που τους απομένει είναι λιγοστός.
Υποθέσεις, συνδέσεις γεγονότων, συνειρμοί, αποφάσεις κι ένας αγώνας δρόμου για να αποδείξουν την αθωότητά της, ενώ οι δείκτες του ρολογιού έχουν ξεκινήσει ήδη να μετρούν αντίστροφα. Τα γεγονότα δικαιολογούν κάθε ψήγμα αισιοδοξίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)