Μια ακόμα ιστορία από την Kate Morton που συγκλονίζει. Η ιστορία μας μεταφέρει στον 19ο αιώνα , στην εξοχή της Αγγλίας και στην ιστορία του ζωγράφου με τη μούσα του. Και ταυτόχρονα στο τώρα, στην Έλοντι, που ενώ ετοιμάζει το γάμο της, μαγεύεται από ένα παλιό χαρτοφύλακα και τα μυστικά του,και αναζητά την έπαυλη και το μέρος που πέρασε και η μητέρα της λίγες ώρες πριν πεθάνει.
Η ιστορία του παρελθόντος μεταφέρεται στο πρώτο πρόσωπο από την ηρωίδα του βιβλίου σε ρόλο έκπληξη και με τη πένα της Μόρτον, μεταφερόμαστε και ζούμε μέσα από τις αγωνίες της Μπέρντι, του Έντουαρντ, της Έιντα και των μαθητριών, της Λούσυ ακόμα και τον μετέπειτα Λέοναρντ και Τζούλιετ. Και φυσικά της Έπαυλης του Σημυδόδασους. Η Έπαυλη είναι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αυτής και όλα τα σημαντικά γίνονται στο έδαφος της. Όλες οι ιστορίες συνδέονται με όμορφο και απρόσμενο τρόπο. Ίσως κάποιους να μπερδέψει η μεταφορά των χρόνων, είναι παραπάνω από δύο, αλλά
αποζημιώνει η ιστορία όσο προχωράει τον αναγνώστη.
Φυσικά όπως και σε όλα τα βιβλία της Μόρτον, έτσι και εδώ, δεν παύει να μας ανατρέπει με τα γεγονότα που γίνονται στο παρελθόν, που τα ανακαλύπτουμε παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.
Ευκολοδιάβαστο, ωραία αν και λίγο αναμενόμενη ιστορία στυλ Μόρτον, δεν περιμένει ο αναγνώστης κάτι λιγότερο, και στο τέλος σου αφήνει μια εντύπωση ότι θέλεις να μάθεις τη συνέχεια. Κατά τη γνώμη μου άφησε μερικές ιστορίες λίγο στη μέση, κυρίως την ιστορία της Έλοντι, αλλά με μια πινελιά το τι θα μπορούσε να είναι η συνέχεια.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το καλοκαίρι του 1862, μια συντροφιά νεαρών καλλιτεχνών με αρχηγό τον ταλαντούχο Έντουαρντ Ράντκλιφ καταφθάνει στην Έπαυλη του Σημυδόδασους, στις όχθες του Τάμεση. Σκοπεύουν να περάσουν ένα καλοκαίρι απομόνωσης, μέσα σε μια παραζάλη έμπνευσης και δημιουργικότητας. Ωστόσο, κατά την παραμονή τους εκεί, μια γυναίκα πυροβολείται θανάσιμα, ενώ μια άλλη αγνοείται· ένα κειμήλιο ανεκτίμητης αξίας εξαφανίζεται·
και η ζωή του Έντουαρντ γκρεμίζεται σε ερείπια.
Πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα, η Έλοντι Γουίνσλο, νεαρή αρχειονόμος στο Λονδίνο, ανακαλύπτει σε έναν χαρτοφύλακα δύο φαινομενικά άσχετα αντικείμενα: τη φωτογραφία μιας γυναίκας με ένδυση βικτοριανής εποχής κι ένα μπλοκ ζωγραφικής με το σκίτσο ενός σπιτιού στην όχθη ενός ποταμού. Γιατί φαντάζει τόσο οικεία στην Έλοντι η Έπαυλη του Σημυδόδασους; Ποια είναι η σαγηνευτική γυναίκα στη φωτογραφία; Άραγε θα αποκαλύψει ποτέ τα μυστικά της;
Ο πατέρας μου με φώναζε Μπέρντι? έλεγε ότι ήμουν το μικρό του πουλάκι. Οι άλλοι με ήξεραν σαν το μοναχοπαίδι του, την κόρη του ρολογά. Ο Έντουαρντ με αποκαλούσε μούσα του, μοίρα του. Το αληθινό μου όνομα κανείς δεν το θυμάται. Την αλήθεια για εκείνο το καλοκαίρι κανείς άλλος δεν τη γνωρίζει. Περίτεχνα δομημένη και εξιστορημένη από πολυάριθμες φωνές στο διάβα του χρόνου, Η Κόρη του Ρολογά είναι
μια καλειδοσκοπική ιστορία φόνου, μυστηρίου και κλοπής, τέχνης, αγάπης και απώλειας. Μέσα στις σελίδες της ρέει, σαν άλλος ποταμός, η φωνή μιας γυναίκας που στέκεται έξω από τον χρόνο, το όνομα της οποίας έχει ξεχαστεί από την ιστορία, παρότι την παρακολούθησε να διαδραματίζεται: είναι η Μπέρντι Μπελ, η κόρη του ρολογά.