Ένα κοινωνικό θέμα σχετικά με τις ψυχοκόρες που κατείχαν μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη σχέση κατά την δεκαετία του '60.Μία ειδική δεκαετία που έχει αφήσει ένα βαθύ ιδεολογικό,πνευματικό,κοινωνικό και αισθητικό στίγμα.Κορίτσια που εγκαταλείπουν νησιά και επαρχία, τις περισσότερες φορές λόγω οικονομικής εξασφάλισης των οικογενειών,για υπηρέτηση ευπόρων οικογενειών όπως η Λαμπρινή και η Κατινίτσα της συγκεκριμένης ιστορίας.Η μεν Κατινίτσα ζει και εργάζεται σε μία δύστροπη οικογένεια όπου υπάρχει και πρόβλημα σίτισης η δε Λαμπρινή στην αρχή τυχερή γιατί ζει με την οικογένεια της Ευφροσύνης και του Ανδροκλή που την είχαν σαν κόρη τους.Δυστυχώς όμως μετά από διάφορα δυσάρεστα γεγονότα την αρχηγία αναλαμβάνει η αδελφή (Πανδώρα)και όλα αλλάζουν ,οπότε η τύχης της Λαμπρινής τελειώνει και ειδικότερα όταν υπάρξει η επιβολή της ανδρικής σεξουαλικής κυριαρχίας επάνω της και φυσικά τα επακόλουθα αυτής.Το βιβλίο δίνει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής και ανάλυση των ψυχοκόρων ειδικά επιμένοντας στην αθέατη πλευρά τους.Ευκολοδιάβαστο με μία πλοκή που τρέχει και με την γνωστή απλή γραφή της συγγραφέως.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τούτο το γραπτό, άκουσες ποτέ για τα «μωρά της σοφίτας»; Σου πέρασε από το μυαλό πόσες ψυχές δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου, ενώ έτρεχαν να το ανταμώσουν γλιστρώντας από τα σπλάχνα της μάνας τους; Ανίδεος είσαι, αναγνώστη, για τα μικρά και μεγάλα δράματα μιας κοινωνίας που έκρυβε, όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της, ολισθήματα, αμαρτίες, ακόμη και ακολασίες, όπου μπορούσε. Σε υπόγεια, σε σοφίτες, και κάτω από το χώμα καμιά φορά…Βρέθηκαν πολλά τέτοια μωρά, έπειτα από χρόνια, όταν τα παλιά αρχοντικά ήρθε η ώρα τους να γίνουν πολυκατοικίες. Οι συνθήκες υγρασίας φαίνεται ότι έπαιξαν ρόλο ώστε να μετατραπούν σε μικροσκοπικές μούμιες που σόκαραν όσους τα ανακάλυψαν. Τα μωρά της σοφίτας…Εγώ δε βρίσκομαι ανάμεσά τους όμως… Είμαι ένα μωρό της σοφίτας αλλά εγώ έζησα. Και μεγάλωσα…. Για να γράψω την ιστορία μου…