Γλυκό,τρυφερό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο χωρίς ιδιαίτερη συγκίνηση.Το μοτίβο σχεδόν το ίδιο με όλα τα βιβλία της συγγραφέως.Στην αρχή που ξεκίνησα να την διαβάζω είχα ενθουσιασθεί ειδικά με το Αγαπώ θα πει χάνομαι(που είναι και το αγαπημένο μου),αλλά όπως έχει γράψει και μία αναγνώστρια κάπου στο διαδίκτυο,μετά από πολλά βιβλία που έχουμε διαβάσει μερικοί έχουμε γίνει πιο επιλεκτικοί.Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι άσχημο και ότι δεν θα ξαναδιαβάσουμε κάποια στιγμή βιβλία τέτοιου είδους και σίγουρα θα υπάρχει αναγνωστικό κοινό που είναι φαν,αλλά για μένα είναι παρεμφερές με άλλα και δεν με γεμίζει σαν αναγνώστρια.Έρωτες,μυστήριο,εκδίκηση,πάθη,λάθη,απληστία και κάποιες αλήθειες της κοινωνίας (θαρρώ με κάποια μικρή υπερβολή) και πράξεις που καθορίζουν την μετέπειτα ζωή των χαρακτήρων γεμίζουν τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
"Το ομοίωμα της φρεγάτας καιγόταν στα ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι, χαρίζοντας μια απόκοσμη λάμψη στον ουρανό κι η θάλασσα βάφτηκε κατακόκκινη, όταν κάποιος με κόλλησε στον τοίχο, πέρασε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά μου και με φίλησε παθιασμένα. Σύγχυση ένιωσα, γλυκιά ζάλη, καίγονταν τα πάντα μέσα μου και δροσίζονταν μαζί. Και τότε η νύχτα έγινε μέρα, ο ουρανός πιτσιλίστηκε ολόκληρος, πλημμύρισε γιορτινά πυροτεχνήματα, μαγευτικά χρωματικά εφέ. Κι ο άντρας που με μάγεψε με το φιλί του ήταν άφαντος..."Ο γοητευτικός Μάξιμος, ο ευαίσθητος Ίωνας, ο δυναμικός Ανδρέας κι ανάμεσά τους, η Αλεξία. Η γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ. Ποιος θα την κάνει δική του για πάντα; Η Αγαθονίκη και ο Ιάκωβος, άσβεστο μίσος και αμαρτίες. Γιατί είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Γιατί δύσκολα ξεφεύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Μια αληθινή ιστορία ζωής, ένα μυθιστόρημα που λούζεται στο φως και φωνάζει δυνατά το όνομα της αγάπης, από το Α έως το Ω. Για να μην αφήσει τα όνειρα να κοιμηθούν, για να ξυπνήσει τις ελπίδες...