Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

 Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του κ. Χωμενίδη και με εξέπληξε ευχάριστα,με την στρωτή γραφή του,με τις λέξεις και ορολογίες που χρησιμοποιεί και κυρίως με το χιούμορ του.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο διαβάζουμε την γνωστή σε όλους μας ιστορία που μας χάρισε ο Όμηρος.

Την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και την αγωνιώδη προσπάθεια του συζύγου της,του Μενέλαου να την βρει και να την φέρει πίσω.

Το αξιοπρόσεκτο όμως γεγονός είναι πως ο συγγραφέας μας δίνει μια άλλη διαφορετική εκδοχή κάνοντάς την θα έλεγα πιο ανθρώπινη.

Με αλληγορικό τελείως τρόπο ,παρουσιάζονται οι ήρωες του Ομήρου ως κοινοί θνητοί,με τους φόβους,τα ψυχικά τους συναισθήματα και σκαμπανεβάσματα.

Ο αιώνιος θεός Έρωτας,το πάθος,οι ζήλιες,οι αμφιβολίες,η ζωή η ίδια,είναι το κορυφαίο γεγονός που αποπνέει από αυτό το βιβλίο.

Ένας ύμνος στα συναισθήματά μας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.

«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»

Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι µε έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική µου αλήθεια.

Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεµα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήµα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη µάνα σας. Το τρέµετε – σας έχουν µάθει να το τρέµετε. Αγαπάω σηµαίνει γίνοµαι εκείνη που αγαπάω. Η µοίρα της δική µου µοίρα. Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου. Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός µου.

«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!» Καγχάζω. Μου ανήκε η Ελένη; Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον; ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας; όχι! τίποτα, τίποτα! Τη στιγµή µόνο έχουµε. Και για να µη µας φύγει, τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας. Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή. Την άφησα να φτερουγίσει. Μακριά µου.

Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα. Συνέβησαν όλα διαφορετικά από ό,τι τα έχετε ακούσει, συνέβησαν πάντως και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν; Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;

Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη µε τον Μενέλαο. Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος µε τον Πάρη. Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της. Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της. Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.

Είναι,κατά την γνώμη μου ένα πολύ πρωτότυπο και ενδιαφέρον πόνημα το οποίο διαβάζεται ευχάριστα. Συγχαρητήρια στον συγγραφέα κ. Χωμενίδη.

ΑΞΟΔΕΥΤΗ ΖΩΗ - ΤΙΝΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

 

Πόσοι άραγε από εμάς έχουμε μια αξόδευτη ζωή αφήνοντας να κυλήσει χωρίς ουσία?Νομίζω η πλειονότητα ηθελημένα ή αθέλητα.Ερωτήματα για το πώς και τι ερμηνεύει ο καθένας μας.

Στο συγκεκριμένο έργο πρωταγωνιστής είναι ο Αριστοτέλης που έχει όνειρο να γίνει ζωγράφος και είναι γόνος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας.Από μικρός προσπαθεί ν’αποδράσει από τον κλοιό της οικογένειάς του και δη του αυστηρού και αυταρχικού πατέρα,που ρυθμίζει τις ζωές όλων.Και τα καταφέρνει ν’αποδράσει,αλλά τελικά θα νιώθει ελεύθερος για να απολαύσει την ευτυχία,το ταλέντο,τον έρωτα?Αλλά και οι άλλοι ήρωες δαπανεύουν την ζωή τους χωρίς χαρά και ευτυχία,αλλά μένοντας μέσα στα πρέπει,στους φόβους,στην δειλία,στις συνήθειες  τους κ.ά.

Η πλοκή εκτυλλίσεται μέσα σ’ένα ατμοσφαιρικό χώρο και μια ιστορική τοιχογραφία κατά την εποχή της Μικρασιατρικής καταστροφής,στην Αθήνα,στην Μασσαλία,στην Οδησσό,στην Belle époque του Παρισιού τέλος 19ου με αρχές 20ου αιώνα με συνοδεία διαφόρων πολιτικών γεγονότων,πολέμων με καταστροφικά αποτελέσματα.Επιτυχής συνδυασμός μυθοπλασίας – ιστορίας με μία απόδοση όμορφη και επικράτηση της ζωγραφικής,ιστορία τέχνης αλλά και αρχαιολογικά γεγονότα κάνοντας αναφορά για τις αρχαιολογικές ανασκαφές του Σλήμαν αλλά και για τα ευρήματα της Κνωσσού.

Εν κατακλείδι είναι ένα όμορφο ανάγνωσμα με λίγο περισσότερες λεπτομέρειες απ’όσο έπρεπε και γρήγορη ανασκόπηση γεγονότων προς το τέλος, κατά την γνώμη μου.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο θάνατος, ναι, μα κι η ζωή η αξόδευτη... Ο Αριστοτέλης Κωνσταντινίδης έζησε σε μια άλλη εποχή, αν έζησε. Μικρός, ονειρευόταν την απόδραση: από την εκκωφαντική σιωπή της μητέρας του Μαρίνης, την αυστηρή ενορχήστρωση της ζωής του από τον πατέρα του Λυσίμαχο. Κρυμμένος κάτω από τους πάγκους της κουζίνας, ξόρκιζε τις σιωπές με τα χωρατά της Σουμέλας και οι απλωμένες μπουγάδες στο πίσω μέρος της αυλής γίνονταν, με σύμμαχο τη Φιλιώ, κατάρτι ψηλό σε πλοίο που θα τον έπαιρνε μακριά, πολύ μακριά. Μέχρι τότε ζωγράφιζε. Πίσω, στο φόντο, η Αθήνα πάσχιζε να αποδείξει τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα στην οδό Βουλεβάρτου και στα αρχοντικά της Πατησίων. Κι ύστερα ανομολόγητη χρεοκοπία, και πάλι διχασμός, γενοκτονίες, Μικρασιατική Καταστροφή, Κρητική Επανάσταση...

Ο Αριστοτέλης όμως απέδρασε. Κι όταν έφτασε στο Παρίσι της μπελ επόκ, όταν γνώρισε τη ζωή, την τέχνη, τον έρωτα, όταν συγκρούστηκε με τον πατέρα του και κατέληξε στη Μασσαλία, αυτός ο «Έλληνας Βαν Γκογκ» θα οδηγούνταν σε μία τραγική συνειδητοποίηση: Είχε φτάσει μακριά, αλλά έμοιαζε σαν να μην είχε φύγει ποτέ. Άλλες ζωές στάθηκαν πιο τυχερές.Έφτανε μια όψιμη ευτυχία στον επίλογο μιας αξόδευτης ζωής; «Έφτανε», θα ισχυριζόταν η Σουμέλα, που χρόνο κι απαντοχή δεν είχε γι’ άλλη θλίψη. «Έφτανε και περίσσευε».

«Μου αρέσουν οι γέφυρες», είπε ο Αριστοτέλης. «Υπόσχονται πάντα κάτι, υπόσχονται να σε οδηγήσουν στην άλλη πλευρά. Δημιουργούν μια προσμονή, και την ίδια στιγμή νομίζεις πως, καθώς τις διασχίζεις, βρίσκεσαι έξω από τον κόσμο, σ’ έναν χώρο μετάβασης. Κι αν μείνεις για πάντα πάνω στη γέφυρα, σαν να είσαι άγαλμα που τη στολίζει, τότε θα βρίσκεσαι σε μία διαρκή αναμονή, προσδοκώντας πάντα να συναντήσεις αυτό που βρίσκεται στην άλλη πλευρά». «Ποιος θέλει όμως να μείνει για πάντα πάνω σε μια γέφυρα;» σχολίασε η Λιζέτ.«Ποιος δε λαχταρά να περάσει γρήγορα στην άλλη πλευρά και να συναντήσει αυτό που τον περιμένει; Τι αξία έχει η αναμονή, που λες, αν μπορείς να τρέξεις, να τρέξεις προς αυτό που βρίσκεται στο τέλος της γέφυρας; Και τι γίνεται με όλους αυτούς που καθημερινά διασχίζουν την ίδια γέφυρα για να πάνε στη δουλειά τους ή για να αγοράσουν φρούτα και λαχανικά από την αγορά που βρίσκεται από την άλλη πλευρά;» «Καμία προσμονή ή αγωνία δε θα είχαν όλοι αυτοί που λες. Γι’ αυτό η δουλειά τους θα τους φαινόταν βαρετή, και τα φρούτα που θα αγόραζαν θα τους φαίνονταν άνοστα. Φαντάσου όμως να διέσχιζαν τη γέφυρα κάθε φορά με αγωνία, με λαχτάρα. Θέλω να πω ότι η απόλαυση προϋποθέτει την προσμονή», απάντησε ο Αριστοτέλης. (less)

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ - ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΡΑΝΤΕ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

 Η Απατηλή ζωή των ενηλίκων

ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΑΝΤΕ

Από τις λίγες φορές που ο τίτλος ενός βιβλίου αντικατοπτρίζει το περιεχόμενό του. Το βιβλίο αυτό περιγράφει την ζωή μιας έφηβης ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων.

Η Τζοβάνα από ένα γλυκομίλητο και ευτυχισμένο παιδί μεταβάλλεται σε μία αντιδραστική και επαναστατική κοπέλα όταν,η ζωή της ανατρέπεται,με την ανακάλυψη των μυστικών των γονιών της και τον χωρισμό τους.

Όλα όσα πίστευε για τους αγαπημένους της έχουν χαθεί και στην θέση τους ανακαλύπτει πόσο εύθραυστη και απατηλή είναι η ζωή της και πως δεν είναι τίποτα ρόδινο,όπως πίστευε σε μικρότερη ηλικία.

Η συγγραφέας με τον μοναδικό της τρόπο μας δίνει ένα πολύ ιδιαίτερο και ενδιαφέρον ανάγνωσμα,που μέσα από τις σελίδες του παρατηρούμε τον εσωτερικό κόσμο των εφήβων,που ούτως η άλλως τον έχουμε βιώσει και εμείς και τα παιδιά μας.

Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο η πρωταγωνίστρια μας περιγράφει τον εξωτερικό και εσωτερικό της κόσμο,τις σκέψεις της,τις ανατροπές στις αποφάσεις της και πως τα βιώνει όλα αυτά προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει ή να ανατρέψει τα πιστεύω της

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το όµορφο παιδικό πρόσωπο της Τζοβάννα έχει αλλοιωθεί, σιγά σιγά µεταµορφώνεται σε µια άσχηµη, επιθετική έφηβη. Άραγε έτσι έχουν στ’ αλήθεια τα πράγµατα; Και σε ποιον καθρέφτη πρέπει να κοιταχτεί για να ξαναβρεί τον εαυτό της και να σωθεί; Μετά την ευτυχισµένη όψη των παιδικών της χρόνων, η Τζοβάννα αναζητά ένα νέο πρόσωπο, ακροβατώντας ανάµεσα σε δύο γειτονιές της Νάπολης στις οποίες κυλά το ίδιο αίµα, δυο γειτονιές που φοβούνται και απεχθάνονται η µία την άλλη: τη Νάπολη ψηλά στον λόφο, που φορά το εκλεπτυσµένο της προσωπείο, και τη Νάπολη χαµηλά, που παριστάνει την αχαλίνωτη, την αγοραία. Η Τζοβάννα παραπαίει από τα ψηλά στα χαµηλά, άλλοτε πέφτοντας µε ορµή κι άλλοτε σκαρφαλώνοντας σιγά σιγά, σαστισµένη µπροστά στο γεγονός πως, είτε πάνω είτε κάτω, η Νάπολη µοιάζει µια πόλη δίχως απαντήσεις, δίχως διαφυγή.

ΕΓΩ, Ο ΣΙΜΟΣ ΣΙΜΕΩΝ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ

 Ο κ. Ξανθούλης με την αψεγάδιαστη  γραφή του μεταφέρει τον αναγνώστη σε μια φανταστική επαρχιακή πόλη την δεκαετία του ’60,σε μια ζωγραφική παράσταση  της ελληνικής κοινωνίας του τότε, οδηγώντας τον αναγνώστη σε αναπολητικά και ξεχασμένα μονοπάτια με την νοερή ματιά ενός ταξιδιού μέσω του ήρωα του ,ενός ενδεκάχρονου αγοριού ονόματι Σίμος με <<ι>>.

Ο συγγραφέας γνωρίζει και απεικονίζει ξεκάθαρα και σταράτα την Ελληνική ιδιοσυγκρασία κα την εξωστρέφεια με καυστικότητα,με χιούμορ,με ρεαλιστικότητα αντικρύζοντας τις συνήθειες της αλλόκοτης οικογένειας που πρωταγωνιστεί στην ιστορία με διάφορες αντιφατικές καταστάσεις είτε προκαλώντας γέλιο είτε δάκρυα.

Ο ήρωάς μας ο Σίμος ένας νόθος αλλά ξεχωριστός, πανέξυπνος,ιδιοφυής,ικανός και με πολύ φαντασία(συνυπάρχει βέβαια με το φανταστικό στοιχείο η πλοκή),προσπαθεί να ξεφύγει από ένα καταπιεσμένο κλοιό στο άμμεσο περιβάλλον του,που τον στενεύει απίστευτα και να επιβιώσει μακρυά τους γιατί δεν μπορεί να αφομοιωθεί μαζί τους.Έτσι ο μύθος πλέκεται γύρω από αυτήν την ξεχωριστή περίπτωση και που του δίνονται ευκαιρίες ώστε να τα καταφέρει.Θα τα καταφέρει τελικά?

Όλοι οι χαρακτήρες είναι γραφικοί,δυνατοί,αληθοφανείς  με εναλλαγές συναισθημάτων και είναι ξεχωριστοί ο καθένας τους.

Συνιστώ να το διαβάσετε και δεν θα απογοητευτείτε.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ο Σίμος Σιμεών -έτσι, με το Σι με γιώτα-, αν και θα μπορούσε, δεν ήρθε ουρανοκατέβατος στη Χαλκόπολη, μια ασήμαντη κωμόπολη στην Ανατολική Μακεδονία, με όλα τα στερεότυπα της ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία του '60. Είχε όμως τα δικά του φτερά και ήταν έτοιμος να τα δοκιμάσει σε επικίνδυνα πετάγματα.

Ο Σίμος είναι το παιδί που μπορεί να αριστεύει, να διακρίνεται και να ελπίζει. Το περιβάλλον του βέβαια παραμένει τόσο εχθρικό και στενόμυαλο, που ο μοναχικός μας ήρωας κινεί το ενδιαφέρον κάποιων πέραν της κοινής φαντασίας ατόμων. Αυτά θα του υποβάλουν τους όρους μιας περιπέτειας, με αποχρώσεις κάποιες φορές φαιδρές, αλλά συνήθως δραματικές. Όμως ο Σίμος θα μπορεί, με τη διαίσθηση και την εξυπνάδα του, να καθορίζει τις προοπτικές μιας άλλης ζωής, με διαφορετικές αξίες, πέρα από τον σοβαροφανή μικρόκοσμο που ακόμα διαιωνίζει τις εμμονές του...

Όλα ξεκινούν το 1964, μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα. Τότε, που κάτι έδειχνε να χαράζει ελπιδοφόρα στον βαλτωμένο μεταπολεμικό μας ορίζοντα, αλλά δεν θα κρατούσε για πολύ. Κι όσο για τη Χαλκόπολη, αναζητήστε τη στους χάρτες. Αν δεν τη βρείτε, ψάξτε τη στη φαντασία σας. Στο κάτω κάτω, για ένα ταξιδάκι πρόκειται... 

Η ΓΗ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ - ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΚΟΣΤΟΒΑ -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

 Μια ιστορία που καθορίζεται από την Βουλγαρική ιστορία με το παρελθόν που διαπερνά το παρόν και την εμπλουτίζει βαθιά.Το παρελθόν που στοιχειώνουν την χώρα υφαίνεται μέσω της πλοκής έως ότου συναντήσει το παρόν.

Ιστορία στο παρελθόν και στον παρόν και που ξεκινά σε αργό ρυθμό και που σε κάποια σημεία ήταν κουραστικό,αλλά περίπου από το μέσον και μετά είχε ενδιαφέρον.Θεωρώ ότι πολλά γεγονότα θα μπορούσαν ν’αποφευχθούν ώστε να μην γίνεται δυσχερή η ανάγνωση.Οι χαρακτήρες με βάθος και με κύριο (ας πούμε ήρωα)έναν νεκρό όπου οι στάχτες του και η ζωή του εστιάζονται στο μυθιστόρημα και με μια μουσική βαθιά παρουσία του χαρακτήρα μαζί με το υπέροχο βιολί του.

Επίσης άλλοι δύο ήρωες μία Αμερικανίδα και ένας ταξιτζής Βούλγαρος που έχουν μια μακριά επιδίωξη με διαφόρους κινδύνους και μυστήριο για να επιστραφεί η τεφροδόχους στους οικείους τους.Στην διαδρομή αυτή καθώς επίσης στο πίσω και μπρος του χρόνου ο αναγνώστης γνωρίζει ότι ο συγγραφέας ζωγραφίζει μια εικόνα σε κάθε κεφάλαιο,μαθαίνοντας τις θηριωδίες  που υπέστησαν διάφοροι από το κομμουνιστικό καθεστώς και πως ο βιολιστής Στόγιαν για να μην χάσει την ταυτότητα του κατά την διάρκεια της φυλάκισής του παίζει μουσική και δη Βιβάλντι με όλο το πάθος του,μεγαλώνει το παιδί του και όλα αυτά στις σκέψεις του ώστε να περνάει η κάθε δύσκολη ημέρα ώστε να μπορέσει να κρατηθεί στην ζωή.

Η πολιτική παίζει σπουδαίο ρόλο στο βιβλίο.Βέβαια υπάρχουν πολλές συμπτώσεις στην πορεία της πλοκής ώστε να μην είναι μερικά γεγονότα πιστευτά,αλλά η συγγραφεύς υφαίνει όπως αυτή γνωρίζει σαν παραμύθια τις ιστορίες τρόμου κρατουμένων σε στρατόπεδα,ερωτικές ιστορίες και μηνύματα ελπίδας και ομορφιάς του τόπου και στο τέλος ο αναγνώστης μένει ευχαριστημένος.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μια νεαρή Αμερικανίδα, η Αλεξάνδρα Μπόιντ, ταξιδεύει στη Σόφια της Βουλγαρίας, ελπίζοντας ότι η ζωή στο εξωτερικό θα γιατρέψει τις πληγές που προκάλεσε η απώλεια του αγαπημένου της αδελφού. Λίγο μετά την άφιξή της σε αυτήν την μυστηριώδη πόλη της Ανατολικής Ευρώπης, βοηθά ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να μπει σε ένα ταξί και αντιλαμβάνεται, πολύ αργά όμως, ότι κατά λάθος έχει πάρει μία από τις αποσκευές τους. Μέσα στην τσάντα βρίσκει ένα περίτεχνα σκαλισμένο ξύλινο κουτί, που έχει χαραγμένο ένα όνομα: Στόγιαν Λάζαροφ. Ανοίγοντας το καπάκι του, ανακαλύπτει ότι κρύβει μια τεφροδόχο γεμάτη με ανθρώπινες στάχτες. Η Αλεξάνδρα, στην προσπάθειά της να εντοπίσει την οικογένεια και να της επιστρέψει το πολύτιμο αντικείμενο, θα βρεθεί στα χνάρια ενός ταλαντούχου μουσικού, η ζωή του οποίου σφραγίστηκε από την πολιτική καταπίεση. Πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι η αποκάλυψη αυτή κρύβει πολλούς κινδύνους για την ίδια της τη ζωή.