ΤΟ ΔΙΚΙΟ - ΝΙΚΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

ΤΟ ΔΙΚΙΟ.Ποίοι έχουν τελικά,πως το καθορίζουν και κατά πως χρησιμοποιείται η Λογική και η νόηση?Όλοι και κανένας.Το δίκιο πάντα πνίγει εξουθενώντας αυτόν που το διεκδικεί.Έτσι συμβαίνει και με τους ήρωες της ιστορίας μας και όχι μόνο.
Ένα αξιόλογο ιστορικό-πολιτικό μυθιστόρημα (τόσο όσο πρέπει)με μία διαδρομή στο παρελθόν στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου - Ψυχρού Πολέμου.Θεωρώ ότι ο συγγραφέας στα περισσότερα ιστορικά και πολιτικά στοιχεία είναι αμερόληπτος (όχι όμως 100%).
Μέσα από την πορεία και την ζωή μίας οικογένειας,ξετυλίγονται τα διάφορα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα με τις αντιπαλότητες και τον ενθουσιασμό προς την ελευθερία,όπως την αντιλαμβάνονται και από τις δύο πλευρές και δυστυχώς με ολέθριες συνέπειες.
Όλοι οι χαρακτήρες ζωντανοί και έντονα σκιαγραφημένοι που νομίζεις ότι είναι απέναντί σου και δίπλα σου και συνομιλείς μαζί τους.Από την αρχή σε συναρπάζουν και συμπορεύεσαι μαζί τους με τις αγωνίες ,τα μίση,τους αγώνες και όλα τα συναισθήματα τους που παρασύρουν τον αναγνώστη σε αυτή την πολιτική-ιστορική πορεία.
Πολλές φιγούρες άλλες τραγικές,άλλες συμπαθείς,άλλες αντιπαθείς και κάθε μία δομημένη όπως πρέπει από τον συγγραφέα  αναδεικνύοντας τον ξεχωριστό χαρακτήρα τους.Και φυσικά δεν λείπει και ο έρωτας,ένας έρωτας εκείνης της εποχής με τα ήθη και τις κοινωνικές αντιλήψεις.
Ένα βιβλίο για την μνήμη και την λήθη του Εμφυλίου που ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας από τους πιο αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Κάθε που μετρούσε τα παιδιά του ο μπαρμπα-Γιώργης ο Μαυράκος τα έβρισκε εννιά· εφτά αγόρια, δυο κορίτσια. Μα ήρθε κάποτε ο πόλεμος και η γερμανική κατοχή· οι αριθμοί άλλαξαν, η φαμελιά του φυλλορροούσε σαν τα πλατάνια στην καρδιά του χειμώνα. Πολλά άλλαξαν... Ο ένας γιος του, ο Μηνάς, σήκωσε παντιέρα κι έβαλε στόχο να εκδικηθεί τους αδικοχαμένους αδερφούς. Μάνιασε ο γέρος και τον έδιωξε από το σπίτι. Κι ύστερα... Δίνη ο πόλεμος, λαίλαπα η ζωή, που τον παρέσυρε στο διάβα της. Βγήκε στο βουνό και έγινε αντάρτης με τον ΕΛΑΣ. Η καρδιά του στην πόλη, έξω από το σπίτι της Κρινιώς, να παραφυλάει μήπως και τη δει. Μα στεκότανε μακριά, πολύ μακριά, τόσο, ώστε να μην κινδυνεύει από τον Διονύση, τον ορκισμένο εχθρό του και αδερφό της.

«Να ’τανε άραγε γραφτό να δροσιστεί ξανά με τούτο το νερό, να ’τανε να ξαναδεί το σπίτι του, τους δικούς του; Τα πόδια του βαριά, λάστιχο που τον τραβούσε πίσω η αγάπη της μάνας του. Μια χαύνωση τον είχε τυλίξει ολόγυρα· η λογική του και ο φόβος του, σαν μεθυσμένα από αλλόκοτο κρασί, κείτονταν ναρκωμένα στην άκρη του μυαλού του»