Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ - ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

Ένα ακόμη υπέροχο ταξίδι και αυτή την φορά στην θάλασσα των δελφινιών έφθασε στο τέλος,γεμάτο εικόνες,συναισθήματα βαθιά και έντονα,σκέψεις,προβληματισμοί και που κράτησε τόσο όσο έπρεπε.Και όλο αυτό μέσα από μία εξαιρετική λογοτεχνική γραφή της κυρίας Κουνούνη.Γραφή που την γνώριζα βασικά,αλλά μέσα από αυτό το έργο της,σέβοντας ακόμη μία φορά τον αναγνώστη,την ανέδειξε και με κατέκτησε περισσότερο.Ένα βιβλίο ιδιαίτερο,θα το χαρακτήριζα φιλοσοφικό ψυχογράφημα,πολυεπίπεδο με μία δυνατή και πρωτότυπη ιστορία.Η γραφή άμμεση με άπειρα στοιχεία,πάμπολλα εκφραστικά μέσα με αναλυτική σκιαγράφηση αληθινών και δυνατών χαρακτήρων και με τους εσωτερικούς μονολόγους,σκιαγράφηση σκέψεων και των διαδραματιζομένων γεγονότων.Η αφήγηση σε τρίτο αλλά και σε πρώτο πρόσωπο προσδίδεται τόσο όμορφα ώστε ο αναγνώστης ταυτίζεται με τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο των ηρώων.Υπέροχη δομή με μαγευτικό δέσιμο με τις χρονικές αναδρομές και με τον τρόπο της η συγγραφέας δίνει στον αναγνώστη τροφή για βαθιές σκέψεις και εσωτερικές ανακαλύψεις.Η ανάγνωσή του θέλει προσήλωση και συγκέντρωση με καθαρό πνεύμα από την αρχή ως το τέλος.Δεν είναι εύκολο βιβλίο και ίσως πολλοί δυσκολευτούν και το παρατήσουν στην μέση,αλλά θα χάσουν την διεύρυνση της σκέψης τους και ένα λογοτεχνικό έργο με άπειρα μηνύματα αλλά και προβληματισμούς.Εξάλλου το ανθρώπινο μυαλό επεξεργάζεται πάμπολλες πληροφορίες το δευτερόλεπτο.Ζυγίζει την σημαντικότητα τους και φιλτράρει τα λιγότερα σημαντικά.Και όλα αυτά μέσα από μια ενδιαφέρουσα πλοκή με εξελίξεις γεγονότων,ενοχές κάποιων ηρώων,επιλογές για την θρησκεία,φιλία,έρωτα,επιστήμη αλλά και δεινών υποστηρικτών χωρίς να πάψουν να ερευνούν για την συνέχεια.Η αμφισβήτηση για την πιθανότητα ύπαρξης του Θεού από έναν ήρωα με έκανε να αναρωτηθώ άραγε όποιος αμφισβητεί την ΥΠΑΡΞΗ του ψάχνει μέσα στην καρδιά του για να τον βρεί?Ρωτά τον εαυτό του ότι αν ο Θεός υπάρχει θα ήθελε να τον γνωρίσει?Ο συγκεκριμένος ήρωας έβαλε την θρησκεία έναντι της επιστήμης.Συγχαρητήρια στην κυρία Θάλεια Κουνούνη για το εξαιρετικό λογοτέχνημα-διαμάντι-που μας προσέφερε.Εύχομαι η συνέχεια της συγγραφής της να είναι αντάξια ή και καλύτερη του συγκεκριμένου έργου της.Και σας συνιστώ να μην το προσπεράσετε.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ο ήχος των δελφινιών... ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε ακούσει στη ζωή της.

Από εκείνη τη μέρα, η Θεοδώρα ήξερε! Από εκείνη τη στιγμή που πρόσεξε το βλέμμα μιας γυναίκας να τη σκεπάζει από ψηλά. Από την κορυφή του βράχου...


Λίγα χρόνια αργότερα, εκεί θα την οδηγούσαν τα βήματά της. Στο μοναστήρι της Παναγιάς της Ψυχοκρατούσας.

Εκεί όπου θα έδινε μορφή στο μεγάλο της όραμα...

Τρεις χούφτες θάλασσα θα τη χώριζαν από την αμμουδιά που γέννησε τον θρύλο, από τους αμπελώνες της Νήσου όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, πλάι στα δύο πρόσωπα που αγάπησε τόσο πολύ.

Το αχώριστο τρίγωνο. Έτσι τους έλεγαν όλοι.

Φίλιππος, οπαδός της αμφιβολίας και της αναζήτησης.

Σαπφώ, οπαδός της ζωής και του σήμερα. Εκείνη, οπαδός Του.

Μαζί γεύτηκαν τη ζεστασιά της φιλίας τους, τη δροσιά της αθωότητάς τους.

Μαζί έγιναν Θύματα Ενός Ονείρου Σιωπής και θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι να αισθανθούν πως, τι κι αν κάποτε οι δρόμοι τους χώρισαν, οι πλευρές του τριγώνου που ζωγράφιζε η αγάπη τους θα ήταν για πάντα ενωμένες...

"Πόσες εικόνες να χωρέσει ένα δείλι; Ένας ψίθυρος είναι αρκετός για να σπάσει τη σιγαλιά, μα πόσοι χρειάζονταν για να αναστήσουν τους ήχους από τις θύμησες που έφερνε η αντηλιά τού τότε;

Ένα πέλαγος απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας κι έφερνε μυρωδιές από σπασμένο σταφύλι μπλέκοντας τη γλύκα του με την αλμύρα των νερών του.

Δάκρυα από κρασί θα θόλωναν τα μάτια μας.

Ας έβλεπα, λοιπόν, τις αλλαγές μας.

Το πώς ήμασταν τότε, το πώς συνεχίσαμε, το πώς περπατήσαμε την απόσταση που άπλωσε ανάμεσά μας ο βράχος.

Ο γνωστός ήχος εξαφάνισε τη μορφή της Θεοδώρας τού σήμερα μεταφέροντάς με στην πραγματικότητα. Τόσο γνωστός ήχος κι όμως ποτέ οι τρεις μας δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε στη μίμησή του.

Πιου πρρρ πιου πρρρ, εγώ.

Πιπιπί κρρρρρρρ, η Σαπφώ.

Αού φςςςςςς, αού φςςςςς, η Θεοδώρα.

Τα δελφίνια άρχισαν να κάνουν κύκλους γύρω από τον απέναντι βράχο.

Αν ίσχυε αυτό που έλεγαν, ποιανού η ψυχή θα έφευγε σε λίγο;"