Παρ'όλο που ο τίτλος είναι ρομαντικός εν τούτοις είναι ένα βιβλίο με λυρισμό,γλαφυρότητα δίνοντας όμως και στοιχεία ρεαλισμού και με μια ποιητική γραφή,όπως εξάλλου μας έχει συνηθίσει η κυρία Παπαδάκη.Ζωντανοί χαρακτήρες όπου ο καθένας τους εξομολογείται την δική του εκδοχή για την <<ΖΩΗ>>.Εικόνες ζωγραφικής που μιλούν και δημιουργούν άπειρα συναισθήματα και εξαιρετικοί διάλογοι των στοιχείων της φύσης,αναδεικνύοντας έτσι τις εσωτερικές αναζητήσεις.
Η συγγραφέας ξεδιπλώνει τους ήρωες και το πεπρωμένο τους όπου με τις λέξεις ανακαλύπτεις το χρώμα τους και την μυρωδιά τους (όπως αναφέρει και η ίδια η συγγραφέας)και δίνοντας ,όπως πάντα,ένα τέλος όπου κυριαρχει η ελπίδα και η φωτεινή αχτίδα ότι η ζωή συνεχίζεται.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου