ΜΑΛΑΜΑ ΚΑΙ ΑΣΗΜΙ - ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΗ ΚΟΥΜΙΩΤΟΥ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ

Μία ιστορία γεμάτη με οδυνηρές και τραυματικές καταστάσεις και έναν ατελείωτο αγώνα εκ μέρους της νησιώτισσας ηρωίδας ,μιας γυναίκας δοτικής και ανιδιοτελής,για επιβίωση και για ένα καλύτερο μέλλον.Βέβαια στο τέλος δίνει και κάποια αισιόδοξα ελπιδοφόρα μηνύματα.Διαβάζοντας το δημιουργούσα εικόνες και κατέληγα ότι έβλεπα μια παλιά δραματική – κοινωνική Ελληνική ταινία. Δυσκολίες,πίκρες, μίση,αντοχές,μυστικά ,υποταγή και πολλά άλλα ήταν η μοίρα των γυναικών και που διψούσαν για ζωή και όνειρα αλλά έμεναν στην σιωπή κρύβοντας αφθονία συναισθημάτων. Συνέβαιναν και ίσως συμβαίνουν ακόμη σ’ένα ποσοστό,αλλά έχουμε διαβάσει και δει πολλά τέτοιου είδους σενάρια και πιθανόν κουράζουν ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού.Δεν κατακρίνω και όλες οι ιστορίες τέτοιου περιεχομένου  έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης και δόσεις αλήθειας,αλλά προσωπικά δεν με καλύπτουν.Σίγουρα θα υπάρχουν αναγνώστες που είναι λάτρεις αυτού του είδους.Η γλώσσα γραφής απλή με ομοιόμορφη αφήγηση έχοντας κείμενα λογοτεχνικά θα έλεγα με δημιουργία όμορφων εικόνων.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Αλάτι και ζάχαρη έριξαν στο νερό των "λουστικών" της όταν γεννήθηκε, με την ευχή να γίνει νόστιμη και γλυκιά στη ζωή της... Κι έγινε νόστιμη και γλυκιά η Δέσποινα, το "ασήμι και το μάλαμα" των γονιών της.


Μόνο που η ζωή της έδωσε, με περισσή φειδώ, νόστιμες και γλυκές στιγμές και, σπάταλα, τις δυσκολίες και τις πίκρες. Ποτέ δεν το 'βαλε κάτω, ποτέ δεν γονάτισε.

Έμοιαζε "σαν τα κλειστά παράθυρα με χορταριασμένα τα παντζούρια, που λογαριάζουν ότι θ' ανοίξουν διάπλατα ένα πρωί". Πίστευε πως "δεν μπορεί να χαθεί η ελπίδα, χωρίς να χαθεί μαζί της όλη η γη".

Κι όμως, όλα της τα βάσανα της φαίνονταν αέρας, μπροστά στον κεραυνό, που τη χτύπησε, εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη, ψηλά στον Ξεπαγιασμένο Βράχο.

Ένας άντρας από το παρελθόν, λυσσασμένο θεριό, όρμησε πάνω της και σε μια στιγμή, μια κακιά στιγμή για τη Δέσποινα, προσπάθησε να κλείσει τους λογαριασμούς του μαζί της... Έστρωσε καταγής τη δύναμη και την περηφάνια της κι έκανε το όρθιο κορμί να γείρει, την ξάστερη ψυχή να σκοτεινιάσει.

Κι εκείνη βίωνε ένα πικρό βάσανο ακόμα, ένα βάσανο, που ποτέ δεν θα γλύκαινε, ποτέ δεν θα έβρισκε την απάντηση σ' αυτό το γεμάτο παράπονο "Γιατί;"