Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ - ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

Φοίνικας ένα πανίσχυρο σύμβολο που αφομοιώνει την δύναμη ανθρώπου και αναγεννιέται από τις δυσκολίες του και να γίνεται πιο δυνατός.Θα μπορούσαμε άραγε να δώσουμε αυτήν την ερμηνεία στον κεντρικό ήρωα του συγκεκριμένου βιβλίου?Αυτό θα το αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης που ολοκληρώσει την ιστορία και αναλόγως των κριτηρίων του το πώς το βλέπει και τι συναισθήματα του έχει δημιουργήσει.Ο κύριος Χωμενίδης αναμφισβήτητα είναι ένα σύγχρονος και εξαιρετικός λογοτέχνης που γνωρίζει τον χειρισμό της γλώσσας (με τον δικό του τρόπο) και πλέκοντας φαντασία και πραγματικότητα μέσω μιάς ισορροπίας,μας δίνει ένα επαρκές και όμορφο αποτέλεσμα.Ορμητική και καθημερινή  η γραφή του,τολμηρή,ρεαλιστική,καυστική μέσω των ηρώων του και ειρωνική εκεί που επιθυμεί.Άλλωστε αυτό το γνωρίζουμε και από προηγούμενά έργα του.Περιγραφική,πλήρης και λυρική η πλοκή με πολλούς χαρακτήρες,οι οποίοι όμως,θεωρώ ότι δεν είναι δυναμικοί.Ιστορικά γεγονότα περιπλέκονται και υφαίνονται ομαλά σύμφωνα με την μυθοπλασία της ιστορίας.Μία συνάντηση άρρηκτη δεμένη με οπισθοδρόμηση και καίριους παραλληλισμούς ζωντανεύοντας μία Ελλάδα στην αρχή του 20ου αιώνα με όλα τα συμβάντα ,θλιβερά και μη.Και όλα αυτά μέσα από την αφήγηση της ζωής ενός αντικομφορμιστή ποιητή (στην προκειμένη περίπτωση του ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ)που ο χαρακτηρισμός του εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά και ιδιαίτερα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εµπνευσµένος από τον έρωτα της Εύας Πάλµερ και του Άγγελου Σικελιανού —µα όχι προσηλωµένος στα αληθινά γεγονότα— ο Φοίνικας είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωµενίδη.


Καλύπτει εβδοµήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας µέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το «µαύρο 1897» ίσαµε τους Βαλκανικούς Πολέµους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη µεσοπολεµική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς… Ένα πλήθος ιστορικών προσώπων —ή µυθιστορηµατικών αντανακλάσεών τους— παρελαύνει στις σελίδες του. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωστή Παλαµά, την Κυβέλη έως τον Κώστα Κα­ρυωτάκη, τον λαϊκό ζωγράφο Θεόφιλο, τον Μάρκο Βαµβακάρη…

Κυρίως όµως ο Φοίνικας δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα µεγάλα, τα διαχρονικά ζητήµατα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόηµα που θα υπερβαίνει τον θάνατο.

Ο φοίνικας, το εµβληµατικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί —έστω και αθέατος— από την αρχή του µυθιστορήµατος. Και αποθεώνεται στο τέλος του. (less)