Ένα αφήγημα στα πλαίσια μιας προσωπικής εξομολόγησης ενός μοναχού που βιώνει μια απώλεια ταυτόχρονα που η Εκκλησία πενθεί για τον θάνατο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου.Έντονα συναισθήματα θα του κάνουν μια αναδρομή από το παρελθόν του μέχρι την τωρινή πορεία της ζωής του.
Ένα ταξίδι μιας απομονωμένης ψυχής του Βικέντιου που ξεδιπλώνεται .Ο φόβος της μοναξιάς τον καταβάλλει ειδικά όταν πεθαίνει η σκυλίτσα του, η συντροφιά του και θα κατορθώσει να αναπτερωθεί το ηθικό του μόνο όταν θα επιζήσει κάποιο από τα κουτάβια που του άφησε η σκυλίτσα του πεθαίνοντας.
Αλληγορία λοιπόν πάνω στο πένθος και την απώλεια.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Τη νύχτα που πέθανε ο αρχιεπίσκοπος γέννησε η Σίσσυ. Έκανε τρία κουτάβια σα θρεμμένα ποντικάκια. Ο Βικέντιος από μέρες την είχε κατά νου. Περίμενε. Είχανε σωθεί τα φουντούκια στην τσέπη του ράσου του. Πηγαινοερχότανε μες στο μοναστήρι, μοναχικός διακονητής, κι εκείνη, φουσκωμένη, έτρεχε βαριανασαίνοντας από πίσω του, ταμένη να συντροφεύει τα βήματά του στο μαγειριό, στο προαύλιο, στα αγριεμένα πια κηπάρια και στην πεζούλα με τους σταυρούς.
Ο Βικέντιος, μοναχικός μοναχός, πενθεί για την αδικοχαμένη σκυλίτσα του, την ίδια στιγμή που λαός και επίσημη Εκκλησία πενθούν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο. Κατόπιν, καθώς οι κεφαλές της Εκκλησίας μετέχουν σε ιερές και ανίερες διαδικασίες διαδοχής, εκείνος αγωνιά να κρατήσει στη ζωή έστω και έναν από τους τρεις νεογέννητους διαδόχους της νεκρής σκυλίτσας.
Μία έντονα σημειολογική νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ προσωπικού και συλλογικού πένθους, προσωπικής και συλλογικής ελπίδας. Από τον συγγραφέα-έκπληξη του μυθιστορήματος "Ανάμισης ντενεκές". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου