ΣΚΟΥΡΙΑ – ΧΡΥΣΑΦΙ Αντίθεση – Συνδυασμός Φωτιά.
Ποιο κυριαρχεί?
Άλλο ένα πόνημα αξιέπαινο της κυρίας Κόντζογλου,η οποία μας προσφέρει αξιόλογα λογοτεχνικά έργα και δεν μας διαψεύδει.
Η μουσική ,λένε,γράφει ιστορία αλλά και η λογοτεχνία είναι καθρέφτης μιας κοινωνίας όπου συμπεριλαμβάνεται και ο αναγνώστης και η συγγραφέας κατορθώνει και εντάσσει τον κάθε αναγνώστη στην κάθε κοινωνία του όλων των βιβλίων της.Κάνει κάποιες επισημάνσεις που παραπέμπουν σε διορατικές αναλύσεις,αλλά και εκφράζει απόψεις και παρατηρήσεις που εκθέτουν προβληματισμούς και διατυπώνουν λύσεις,ελπίδα με χιούμορ,ευαισθησία και κατανόηση.
Στο συγκεκριμένο έργο η επικαιρότητα της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία μαρτυρούν και την ιδιαιτερότητα τόπου και χρόνου καθώς επίσης και τις ανησυχίες της εποχής.
Πλοκή για μια οικογένεια που στην πορεία της δημιούργησε ένα ανεπανάληπτο ποτό(από νοσταλγία,πίκρα,θυμό ?) και η εξέλιξη της ιστορίας της που κρύβεται πίσω,ξεκινώντας από τον πρόσφυγα πατέρα Αγγελή Βαμβακά με καταγωγή από τα Ψαρά όπου έζησε την καταστροφή γύρω στο 1824 με τραγικούς ήρωες ως το τέλος και μετά καταφεύγει στην Χαλκίδα όπου καταφέρνει από το μηδέν να δημιουργήσει μια εμπορεία και ταυτόχρονα μια οικογένεια που απαρτίζεται από πολλά μέλη.Ξεχωριστές φιγούρες δύο από τα παιδιά του ,ο Αντώνης και η Αυγουστίνα δύο ετεροθαλή αδέλφια και όπου επί το πλείστον γύρω από αυτούς περικλείεται η πλοκή της ιστορίας και με μια εξέλιξη από πράξεις και κίνητρα χαρακτήρων με τις ανάλογες συνέπειες στο τέλος.Οι ήρωες διακατέχοντα από πείσμα, όνειρα, θλίψη ,λάθη,αποξένωση κ.ά και κινούνται μέσα σ’ένα σκηνικό που συγκροτούνται και από διάφορα ιστορικά γεγονότα,όπως η περίοδος που κυβερνούσε ο Όθωνας,η κυβέρνηση Τρικούπη και άλλα.
Αντώνης τραγικός ήρωας,δεμένος με την οικογένεια αλλά και σε πολλά σημεία αντιπαθής,κάνοντας τα πάντα ώστε να πραγματοποιήσει τον σκοπό του χωρίς να υπολογίζει συναισθήματα των γύρω του.Τύψεις?Ναι αλλά λίγο αργά.Αυγουστίνα μια δραματική ηρωίδα με ευαισθησία,αφοσίωση αλλά και χωρίς τόλμη,αφήνοντας στην άκρη την ευτυχία της.Και στους δύο ήρωες δεσπόζει η ιδέα της αγάπης αλλά και της τιμωρίας.Και οι άλλοι ήρωες όλοι με διαφορετικό χαρακτήρα πλαισιώνουν την ροή της ιστορίας.Τερέζα (μάννα δοτική,τους περικυκλώνει με την αγάπη της),Νικόλας (αμίλητος,συνεσταλμένος),Βικτώρια (περήφανη,αγαπημένη),Μάρω,Ελένη και πολλοί άλλοι.
Εξαιρετική η παραλλαγή αφήγησης σε πρωτοπρόσωπο από τον Αντώνη.Το σύνολο των γεγονότων είναι τοποθετημένο σωστά χρονικά.Η συμμετοχή στην αφήγηση της συγγραφέως σε ορισμένα τμήματα,με το ανάλογο χιούμορ,η επιλογή καταλλήλων λέξεων για το χτίσιμο σκηνικών-εικόνων δίνουν έμφαση στην όλη πλοκή που δεν χάνει το κεντρικό μίτο και βγάζει στην επιφάνεια ακανθώδεις σχέσεις και διαμορφωμένους χαρακτήρες απεικονίζοντας όμως και ορισμένες αντιφάσεις.Η γνωστή γραφή της που δεν πλατειάζει με μια δομή υπέροχη και φυσικά η φαντασία της.
Όλοι αυτοί οι λόγοι και άλλοι με οδηγούν στον να την ακολουθώ σε κάθε πόνημά της μέχρι στιγμής ανταποκρινόμενη στις υποκειμενικές μου προσδοκίες σαν αναγνώστρια ορισμένων ειδών.Φυσικά υπάρχουν και κάποιες αδυναμίες σε μερικά έργα της.
Συγχαρητήρια ακόμη μία φορά στην συγγραφέα αλλά και στον εκδοτικό οίκο για τις προσεγμένες εκδόσεις.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο πρώτος τόμος της διλογίας «Σκουριά και χρυσάφι» με τίτλο Νεγρεπόντε αφηγείται την ιστορία των μελών της οικογένειας που δημιούργησε το καλύτερο ποτό στον κόσμο, την εξέλιξή της μέσα από γεγονότα σταθμούς του 19ου αιώνα, ενώ παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί τη δημιουργία της αστικής τάξης στην Ελλάδα.
Στο δεύτερο μέρος της διλογίας με τον τίτλο Πόρτο Λεόνε παρακολουθούμε τη ζωή και τη δράση του Αντώνη στον Πειραιά και της Αυγουστίνας στην Αθήνα. Ένας αιφνίδιος θάνατος που θα μπορούσε να είναι και φόνος, οικογενειακές σχέσεις που διαρρηγνύονται και γάμοι συμφέροντος για την Αυγουστίνα και τον Αντώνη, όπως και το «Λαυρεωτικό ζήτημα», η πρώτη «χρηματιστηριακή φούσκα» στην Ελλάδα, που προκαλεί τεράστιες οικονομικές ανακατατάξεις, θα αλλάξουν τη μετοχική σύνθεση της ποτοποιίας. Επιτυχία και δόξα. Το όνειρο του Αντώνη και της Αυγουστίνας έχει πραγματοποιηθεί. Όμως οι προσωπικές τους ζωές; Σκουριά και χρυσάφι. Γιατί, όπως λέει ο Αντώνης στον απολογισμό του «... όλοι σταλάξαμε λίγη σκουριά στη ζωή μας»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου