Η ιστορία της Μιχριμπάν ή Μύριαμ από την Μικρασιατική κασταστροφή μέχρι το τέλος του Β.Παγκόσμιου Πολέμου.Ταξίδι και το οδοιπορικό της με εικόνες από την Σμύρνη και με μία ξενάγηση της πόλης πριν και μετά την καταστροφή και που σίγουρα όλοι έχουμε διαβάσει πάμπολλα,αλλά όσες φορές και να τα ξαναδιαβάσουμε μας μένουν ζωντανά στην μνήμη μας και τα αναζητούμε.Ο κ.Στυλιανού κατορθώνει και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον με την γλαφυρότητα,την γραφή,την φόρτιση συναισθημάτων που εισπράττουμε και με μια πλοκή όπου τα γεγονότα ρέουν αλλά και τα ιστορικά δεδομένα που τα διέπουν χωρίς να κουράζει,ενώ αντίθετα θέλεις να φθάσεις άμμεσα στο τέλος του βιβλίου.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Μιχριμπάν έτρεξε προς την προκυμαία. Κοίταζε μια το λιμάνι και μια το πλήθος των δυστυχισμένων που πηδούσαν μες στις βάρκες και τη θάλασσα, όταν ένας βαρκάρης την τράβηξε από το χέρι. Πίσω η Σμύρνη καιγόταν κι ένας μαύρος καπνός σκοτείνιαζε τον ουρανό. Ίσως αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είδε λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της.
Γεννημένη στον Φραγκομαχαλά από πατέρα Έλληνα και μάνα Εβραία, ήταν πανέμορφη σαν νεράιδα. Μαζί με τη Νεριμάν, ήταν τα δουλικά στο αρχοντικό του Βελισάρογλου. Εκεί έμελλε να γνωρίσει τον Μεχμέτ, τον παιδικό της έρωτα, που αργότερα έγινε αξιωματικός στον στρατό του Κεμάλ, εκεί έμαθε τα χαρτιά και τα μπουγιούμια από την αγαπημένη της νενέ.
Μετά την καταστροφή βρέθηκε στους κερχανέδες, πουλώντας την ομορφιά της. Η μπιρ γκιουζελίν, με το μελαγχολικό χαμόγελο και τη βελούδινη φωνή, ήταν περιζήτητη. Πλούσιοι Λεβαντίνοι τη γέμιζαν χρυσές λίρες για ένα σικίμ, ενώ εκείνος ο ανατολίτικος αμανές που τραγουδούσε μεθούσε και το φεγγάρι. Είμαι η Μιχριμπάν, η Νεράιδα της Σμύρνης, έλεγε συχνά στον εαυτό της, λίγο πριν βγει στο πάλκο για να τραγουδήσει.
Ο ψεύτικος έρωτας και το χρυσάφι, διαφέντευαν από εδώ και πέρα τη ζωή της. Περιπλανώμενη στις γειτονιές της ρημαγμένης Ελλάδας, βρέθηκε ύστερα από χρόνια στα προσφυγικά του Πειραιά. Ένιωθε να βουλιάζει συνεχώς στον βούρκο, διασκεδάζοντας τους δωσίλογους της Γκεστάπο. Ήθελε να ξεφύγει, ν' αγωνιστεί... Έτσι, εντάχθηκε στην Αντίσταση.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Μιχριμπάν, φτάνει στο λιμάνι και τα μάτια της βουρκώνουν αντικρίζοντας τη γενέτειρά της τη Σμύρνη που λάτρεψε και την έκαψαν οι Τούρκοι. Τα χώματα που τη γέννησαν και βάφτηκαν με το αίμα τόσων αθώων, εκεί που έχασε ένα παιδί και μαζί τα όνειρά της. Την πόλη που την ονόμασε Περίμ - νεράιδα. Μοναδική κληρονομιά της τώρα, ένα ούτι, ο αμανές και το κλάμα της ψυχής της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)