ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ - ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Ένα κοινωνικό θέμα σχετικά με τις ψυχοκόρες που κατείχαν μία ξεχωριστή και ιδιαίτερη σχέση κατά την  δεκαετία του '60.Μία ειδική δεκαετία που έχει αφήσει ένα βαθύ ιδεολογικό,πνευματικό,κοινωνικό και αισθητικό στίγμα.Κορίτσια που εγκαταλείπουν νησιά και επαρχία, τις περισσότερες φορές λόγω οικονομικής εξασφάλισης των οικογενειών,για υπηρέτηση ευπόρων οικογενειών όπως η Λαμπρινή και η Κατινίτσα της συγκεκριμένης ιστορίας.Η μεν Κατινίτσα ζει και εργάζεται σε μία δύστροπη οικογένεια όπου υπάρχει και πρόβλημα σίτισης η δε Λαμπρινή στην αρχή τυχερή γιατί ζει με την οικογένεια της Ευφροσύνης και του Ανδροκλή που την είχαν σαν κόρη τους.Δυστυχώς όμως μετά από διάφορα δυσάρεστα γεγονότα την αρχηγία αναλαμβάνει η αδελφή (Πανδώρα)και όλα αλλάζουν ,οπότε η τύχης της Λαμπρινής τελειώνει και ειδικότερα όταν υπάρξει η επιβολή της ανδρικής σεξουαλικής κυριαρχίας επάνω της και φυσικά τα επακόλουθα αυτής.Το βιβλίο δίνει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής και ανάλυση των ψυχοκόρων ειδικά επιμένοντας στην αθέατη πλευρά τους.Ευκολοδιάβαστο με μία πλοκή που τρέχει και με την γνωστή απλή γραφή της συγγραφέως.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τούτο το γραπτό, άκουσες ποτέ για τα «μωρά της σοφίτας»; Σου πέρασε από το μυαλό πόσες ψυχές δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου, ενώ έτρεχαν να το ανταμώσουν γλιστρώντας από τα σπλάχνα της μάνας τους; Ανίδεος είσαι, αναγνώστη, για τα μικρά και μεγάλα δράματα μιας κοινωνίας που έκρυβε, όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της, ολισθήματα, αμαρτίες, ακόμη και ακολασίες, όπου μπορούσε. Σε υπόγεια, σε σοφίτες, και κάτω από το χώμα καμιά φορά…Βρέθηκαν πολλά τέτοια μωρά, έπειτα από χρόνια, όταν τα παλιά αρχοντικά ήρθε η ώρα τους να γίνουν πολυκατοικίες. Οι συνθήκες υγρασίας φαίνεται ότι έπαιξαν ρόλο ώστε να μετατραπούν σε μικροσκοπικές μούμιες που σόκαραν όσους τα ανακάλυψαν. Τα μωρά της σοφίτας…Εγώ δε βρίσκομαι ανάμεσά τους όμως… Είμαι ένα μωρό της σοφίτας αλλά εγώ έζησα. Και μεγάλωσα…. Για να γράψω την ιστορία μου…

ΒΑΡΚΑΡΙΣΣΑ ΤΗΣ ΧΙΜΑΙΡΑΣ - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΛΕΝΤΗ

Αφηγηματικό μυθιστόρημα ανάμεσα σε χρονικές περιόδους με άψογη περιγραφή χαρακτήρων από την γλαφυροτάτη κυρία Παπαδάκη όπως πάντα με λυρισμό και ποιητικότητα  γίνεται το ξεγύμνωμα της ανθρώπινης ψυχής.Μία πλοκή περιτριγυρισμένη με δυστυχία και ίσως αναμενόμενη.Η γραφή της άλλοτε πικρή και άλλοτε γλυκιά και αισθαντική.Περιγραφή της ζωής δύο αδελφών όπου υπάρχει η έλλειψη μητρικής αγκαλιάς και μία ενοχλητική σιωπή χωρίς να υπάρχει χαρούμενη ατμόσφαιρα.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Συνήθως φορούσε μια κόκκινη ρόμπα με σατέν γιακά. Μάζευε τα μαλλιά της πίσω και τα στερέωνε με φουρκέτες σ΄ έναν κότσο, σαν στεφάνι, λίγο πιο πάνω από το σβέρκο της. Ήταν ψηλή και λεπτή. Κι είχε ένα βλέμμα γεμάτο κίτρινα φύλλα. Κάποιο σταχτί απόγευμα του Σεπτέμβρη ήρθε κοντά μου, εκεί που χάζευα στα παρτέρια της αυλής, μου χάιδεψε το κεφάλι και μου είπε: «Τα λουλούδια μεγαλώνουν με τα τραγούδια των πουλιών». Ήμουν δεν ήμουν οχτώ χρονών. Ύστερα μπήκε μέσα, άνοιξε το ραδιόφωνο κι έκλεισε την πόρτα της. Έτσι έκανε. Πετούσε μια κουβέντα και μετά χανόταν… Έμπαινε στο σύννεφό της και ταξίδευε… «Δε μας μεγάλωσε κανονικά», έλεγε αργότερα ο αδελφός μου ο Τζόνυ. «Δε μας έδωσε οδηγίες σωστής πλοήγησης». «Μας εξασφάλισε εισιτήριο διαρκείας για το πλεούμενο της χίμαιρας», του απαντούσα εγώ. «Λίγο το ‘χεις;»… Την αγαπούσε πολύ. Τη λαχταρούσε. Την απαιτούσε ώρες ώρες. Κι εγώ την αγαπούσα. Περίεργο, αλλά την αγαπούσα για όλα όσα δε μας έδωσε. Για όσα μάς έδωσε τη μισούσα. Η μάνα μας, η Ερασμία! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ένα μυθιστόρημα που ξεχειλίζει από γυναικεία ευαισθησία.