Βιβλίο με πολλά θέματα όπως ξέρει να αναδεικνύει ο συγγραφέας με την ωμότητα που τον διακρίνει για τους χαρακτήρες του και την αναζήτηση της βαθύτερης ψυχής των ηρώων του.Ψυχογράφημα και με πολλά θέματα όπως η κοινωνική τάξη,η αγάπη,ο έρωτας,η απιστία,άνδρες,γυναίκες και όλα αυτά οδηγούν σε μιά παράνοια που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ γνωρίζει να την μεταδώσει.Έξυπνο μυθιστόρημα που κινείται γύρω από δύο χαρακτήρες.Ο Αλεξέη ο ένας πολύ ιδιαίτερος με κυνισμό αλλά με θλίψη και πόνο,αλαζονικός και ο εραστής.Ο άλλος είναι ο Πάβλοβιτς ένας γραφικός και μεθυσμένος τύπος που είναι ο σύζυγος.Ο συγγραφέας έχει πολλές σκηνές με τους δύο όπου συναντούμε κωμικές και φλιβερές στιγμές,ειρωνεία,διασκέδαση κ.ά.Διαβάζεται γρήγορα μπορώ να πω σχετικά με άλλα έργα του.(βέβαια δεν είναι από τα καλύτερα του)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Κλαίνε οι ήρωες του Ντοστογιέβσκη. Κλαίνε από έρωτα, κλαίνε από χαρά, με μιαν ηδονή που άμα ξεσπάσει κυριαρχεί και κυριεύει όλα τα νεύρα. Όλος ο κόσμος φωνάζει, χοροπηδάει, γελάει, γονατίζει, κλαίει με λυγμούς, αλληλοαγκαλιάζεται ? κι όλα αυτά ταυτόχρονα. Ο «αιώνιος σύζυγος» ενώ στρατολογεί ο ίδιος τους εραστές της γυναίκας του, όταν εκείνοι κλαίνε, κλαίει κι αυτός μαζί τους και επικαλείται όπως κι αυτοί τις ευχάριστες αναμνήσεις τους. Ταυτόχρονα στριφογυρίζει παραμονεύοντας στο μισοσκόταδο μ? ένα ανοιχτό ξυράφι και σκοτώνει την κόρη του αντίζηλού του που και αυτός ο ίδιος τη λατρεύει. Ο Ντοστογιέβσκη ήξερε πως οι ήρωές του δεν μοιάζουν με τους ανθρώπους που είχε συναντήσει στις «πολιτισμένες» χώρες. Όλοι αυτοί που σπρώχνουν τη δίψα τους για μια θρησκευτική πίστη μέχρι τη φρενίτιδα, μέχρι το σημείο να θυσιαστούν για τον μηδενισμό ή και τον αθεϊσμό ακόμα, σαν να προσφέρουν τον εαυτό τους θυσία σε αιμοδιψή είδωλα, δεν μοιάζουν καθόλου με τους ανθρώπους της Δύσης.