1. ΤΟ ΠΑΛΤΟ ΜΟΥ ,ΜΑΜΑ (ΡΕΑ ΒΙΤΑΛΗ)
Τον συμπόνεσα τον Βασίλη «μου». Γεννήθηκε τη δεκαετία του ΄60. Στάθηκα μέσα του από τη γέννησή του. Είδα την απουσιοπαρουσία του πατέρα του να σκάβει έλλειψη και η έλλειψη να γραπώνεται από εξάρτηση. Κάποτε έγινε ναρκομανής. Τον είδα να πονάει, να αγωνιά, να αναζητά, να εκπλιπαρεί, να χαμηλώνει, να ψευτοψηλώνει, να πέφτει, να τσακίζεται, να εξευτελίζεται, να δικάζεται, να αντέχει και να μην αντέχει. Δεν άφησε συναίσθημα να μην το γευτεί.
Είδα ούτε ξέρω πόσες απόπειρες αυτοκτονίας του μέχρι εκείνη, τη σημαδιακή, που πέρασε στις εφημερίδες της εποχής. Χώθηκα μαζί του στο ασθενοφόρο, δίπλα στη μάνα του που κρατούσε στα χέρια της ένα πανάκριβο παλτό, με γούνα από κάστορα στον γιακά του. Ο Βασίλης-Βασιλάκης, ειδική περίπτωση. Όσο τσαλακωμένα τα μέσα του τόσο ατσαλάκωτος παρουσιαζόταν. Η επιτομή του στιλ. Τον μελέτησα γυμνό αλλά και με την πανοπλία του. Δεν είναι αθώα υπόθεση τα ρούχα των ανθρώπων.
Είδα και την εποχή του. Είδα την Αθήνα της αντιπαροχής, την Ερμού να παραδίδει τα σκήπτρα στο Κολωνάκι. Περπάτησα την πλατεία του, αγόρασα Lacoste, πέρασα και από του Μπίλι Μπο για να χαζέψω τη γοητεία του. Είδα και τη Μύκονο ως εναλλακτικό νησί, όπου το πλοίο παρέδιδε τον κόσμο σε λάντζα και οι λίγοι τουρίστες κοιμόντουσαν σε ταράτσες. Έζησα μαζί του την Αλλαγή, τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, είδα και τον Κουτσόγιωργα να πεθαίνει. Αυριανισμό, αυτοκρατορία Κοσκωτά. Ξεφύλλισα το Κλικ. Έφτασα μέχρι τις χαρές! Πήραμε την Ολυμπιάδα!
Ο Βασίλης-Βασιλάκης άκουσε τα νέα στο κρατητήριο της Ασφάλειας. Αλλά κι εμείς, τώρα που το σκέφτομαι, μπήκαμε σε ένα «κελί». Τζούφιας ευημερίας, ακοπίαστης. Εν δυνάμει «ναρκομανείς». Εξαρτημένοι της κατανάλωσης. Δίπλα στον Βασίλη…
2. Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ (SARAH VAUGHAN)
Κάποιες φορές είναι καλύτερο να μην ξέρεις…
O Τζέιμς φαίνεται να τα έχει όλα: είναι όμορφος, χαρισματικός, καλός πατέρας και επιτυχημένο δημόσιο πρόσωπο. Κι όμως, κατηγορείται για ένα φοβερό έγκλημα…
Η γυναίκα του, Σόφι, είναι πεπεισμένη πως είναι αθώος.
Αλλά η Κέιτ, η δημόσια κατήγορος που έχει αναλάβει την υπόθεση, έχει κάθε λόγο να πιστεύει το αντίθετο. Είναι βέβαιη πως ο Τζέιμς είναι ένοχος και είναι αποφασισμένη να τον κάνει να πληρώσει.
Ποια έχει δίκιο και ποια άδικο; Η σύζυγος, που παλεύει να σώσει την υπόληψη του αγαπημένου της και να προστατέψει την οικογένειά της, ή μήπως η ενάγουσα δικηγόρος που πιστεύει πως η δικαιοσύνη έπρεπε να έχει αποδοθεί εδώ και καιρό;
Δύο γυναίκες βρίσκονται σ’ έναν κυκεώνα γεγονότων, που περιλαμβάνουν ερωτικά σκάνδαλα, πολιτική, φαντάσματα του παρελθόντος, διαφθορά και ηθικά διλήμματα. Μόνο μία θα δικαιωθεί
3. ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΣΤΑΧΤΗ (ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ)
Παρίσι, 1940.
Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν πάνω από τη Γαλλία την εποχή που η Ροζαλία Σεφεριάδη αναζητά τον αγαπημένο της Ανατόλ Κοβάλσκι που έχει εξαφανιστεί. Σύντομα θα μάθει πως πίσω από την εικόνα του διάσημου μαέστρου κρύβεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επουλώσει τις κρυφές πληγές του παρελθόντος.
Παλεύοντας να επιβιώσει σε μια αφιλόξενη για ανύπαντρες μητέρες εποχή, η Ροζαλία δέχεται να γίνει η Χάννα Λαρούζ, σύζυγος του Γαλλοεβραίου ζωγράφου Ζαν Πιερ. Αυτή η απόφαση, σαν το πρώτο πλακάκι ενός ντόμινο, θα την οδηγήσει πρώτα στο κρεβάτι του Γερμανού ταγματάρχη Μαξ Μάισνερ κι έπειτα στο πορνείο και στην ορχήστρα γυναικών στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.
Καθώς η αυτοθυσία εναλλάσσεται με την προδοσία, η αλήθεια με το ψέμα και η εξιλέωση με την ταπείνωση, τα όρια του μυαλού και του κορμιού της δοκιμάζονται και η διπλή απώλεια που θα υποστεί θα τη στοιχειώσει για πάντα.
Η μοίρα εξαντλεί τη σκληρότητά της, αρπάζοντας όσα της είχε χαρίσει.
Το δεύτερο βιβλίο μιας συγκλονιστικής ιστορίας για τον ρατσισμό και τον έρωτα, την τέχνη και την τόλμη της ζωής, την προκατάληψη και την ελευθερία μέσα στις στάχτες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
4. ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ (ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ)
Κωνσταντινούπολη, 1985
Ο Δημήτρης και η Γκιουλ ερωτεύονται δυνατά, παραμερίζοντας κοινωνικά «πρέπει» και αγεφύρωτες ζωές. Φύλακας άγγελος των δύο ερωτευμένων γίνεται η Ζεϊνέπ, μια γυναίκα χαμένη στις αναμνήσεις της και στον πόνο της μοναξιάς της. Προσπαθεί να τους σώσει από την καταστροφή που βλέπει να έρχεται καταπάνω τους από τον πατέρα της Γκιουλ, τον αδίστακτο και αυταρχικό Ορχάν, που πίσω από τα αμύθητα πλούτη και τη δύναμή του κρύβει πολύ σκοτεινά μυστικά.
Οι συνέπειες της μεγάλης αυτής αγάπης είναι απροσδόκητες και οι εξελίξεις καταιγιστικές.
Αθήνα, 2011
Η Φωτεινή, μια ταλαντούχα μουσικός στην ορχήστρα του διάσημου συνθέτη Αλέξη Δημητρίου, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με το πεπρωμένο της. Μια συγκλονιστική αποκάλυψη οδηγεί τα βήματά της σ’ ένα γιαλί του Βοσπόρου, όπου μια τραγική ιστορία ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πρωταγωνιστών της.
Άραγε η Φρόσω και ο Μουσταφά θα ανοίξουν το στόμα τους να μιλήσουν; Είναι οι μόνοι που ξέρουν όλη την αλήθεια.
5. ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΤΟ ΓΑΛΑ (ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ)
Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη. Η μνήμη που χάνεται, που αμβλύνεται – κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο «εύσημο» της νόσου Αλτσχάιμερ.
Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της «επιλεκτικής» μνήμης, αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την «ηχητική μπάντα» και, κυρίως, την αισθηματική βαρύτητα.
Κομμάτια που, από μόνα τους, μπορεί και να είναι ό,τι πιο σπουδαίο μας συνέβη.
Του Φιδιού το Γάλα θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ, με βασικό «σίριαλ-κίλερ» τα πληγωμένα μας αισθήματα, τα τραύματα της απόρριψης, αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής, που ελλοχεύει μέσα μας, περιμένοντας την ανάλογη «καλή» στιγμή για να εκδηλωθεί.
Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την «ευτυχία του κοινότοπου», κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους.
6. ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ (ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ)
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου